آموزش مداحی و اشعار مذهبی

      اجرا شده توسط حاج سید مهدی میرداماد

      ساقی بیا كه مشكلم آسان نمی شود
      جامی بریز باده كه پنهان نمی شود

      طوفانیم، رسیده ام از خم سبو كشم
      با این یكی دو جام كه طوفان نمی شود

      ما را خدا برای حسین آفریده است
      این بندگی حواله ی سلطان نمی شود

      ما از ازل خراب سبوییم و غیر ما
      مستی حریف این مِیِ جوشان نمی شود

      ما عاشقیم، عاشق ارباب زاده ایم
      این عاشقی نصیب سلیمان نمی شود

      ساقی بیا و این دل دلداده را ببین
      جامی بریز و حضرت شه زاده را ببین
 
      بالا بلند! سایۀ طوبی کجا و تو!
       ای آبشار! پهنۀ دریا کجا و تو!

      با یک نگاه زنده کنی کائنات را
      تا سر دهند شور مسیحا کجا و تو‍!

      وقتی قدم به خاک نهادی بهشت گفت:
       ای قبلۀ عیان شده! دنیا کجا و تو!

      سیلاب می کند نظرت رشته کوه را
      ثابت کند که معجز موسی کجا و تو!

      چون تو به اوج، جاذبه پیدا نمی شود
      هر یوسفی که یوسف لیلا نمی شود

      از راه آمدی كه ز دل دلبری كنی
      ما سر فدا كنیم و تو هم سروری كنی

      نامت بلند باد! كه این جا دلی نماند
      زلفت دراز باد! كه غارت گری كنی

      ای از همه شبیه ترین بر رسول عشق!
      باید به آل فاطمه پیغمبری كنی

      ای اولین علی، علی دوم حسین!
      باید از این به بعد علی پروری كنی

      ای جلوه ات شبیه ابالفضل بی بدیل!
      باید میان معركه ها حیدری كنی

      پیغمبر دوباره ایل و تبار عشق!
      ای صاحب همیشگی ذوالفقار عشق!

      وقتی میان معركه تكبیر می كِشی
      یك دشت را به پنجه ی تسخیر می كشی

      چشم تو كافی است برای تمام خلق
      وای از دمی كه قبضه ی شمشیر می كشی

      زَهره كه هیچ، هر رجزت سینه می درد
      وقتی كه نعره های نفس گیر می كشی

      عقاب های آسمان همه مبهوت مركبت
      می تازی و زبانه به زنجیر می كشی

      ای سبط مرتضی تو علی را به كارزار
      با ضربه های خویش به تصویر می كشی

      زیبا ترین تجسم خون خدا تویی
      سر تا به پا تمامی كرب و بلا تویی

      راه خدا به سمت تو و آسمان توست
      حتی حسین چشم به راه اذان توست

      همسایه ی همیشه ی معراج اهل بیت
      جای پیامبران همه در آستان توست

      شیواترین مكبّر محراب مرتضی
      نهج البلاغه تا به ابد خطبه خوان توست

      ابرو كمان حضرت ارباب تا ابد
      خورشید كوچه گرد به طاق كمان توست

      باب الحوائجیِ تو مثل عموی توست
      عباس مست جاذبه ی بی امان توست

      بند دل حسینی و آرام زینبی
      تو روضه ی نگفته ی هر شام زینبی

**********************

      اجرا شده توسط حاج محمود کریمی

      دیشب از عشق چشم من تر بود
      عاشقی حرف ما و دلبر بود

      دلِ گم گشته ام مرا می برد
      دلم از كودكی كبوتر بود

      تا سر كوچه ی خدا رفتم
      كه پُر از چشمه های كوثر بود

      چشم من بود و دامن ساقی
      دست من بود و لطف ساغر بود

      من ز هوش و دلم ز دستم رفت
      كار پیمانه های آخر بود

      كار دل، كار عشق دست تواند
      هم خدا، هم حسین مست تواند

      جلوه ای كن به رسم دلبریت
      تا بریزیم سر به سروریت

      درِ بازارِ بردگان وا شد
      یوسف آمد برای نوكریت

      كعبه افتاده است دنبالت
      با خیالِ رخِ پیمبریت

      تو علی هستی و علی مانده
      ماتِ اعجاز تیغ حیدریت

      چقدر مثل فاطمه هستی
      به فدای شكوه كوثریت

      آمدی عشق در به در شده است
      امشب ارباب ما پدر شده است
 
      باز كن چشم عالم آرا را
      خیره كن چشم های دنیا را

      نخوری چشم ای تو چشم حسین
      بس كه چشمت ربوده دل ها را

      نوه ی ارشد امیر عرب
      می دهی عطر نام زهرا را

      ای علمدار دوم این قوم
      می بری رونق مسیحا را

      آرزوی حرا دو ركعت توست
      تا ببیند دوباره طاها را

      صخره ای موج را به هم كوبید
      روی دوشش گرفت دریا را

      پَرِ سجاده های مادر تو
      می برد دودمان لیلا را

      سیب سرخی و زاده ی ارباب
      یوسف خانواده ی ارباب

      شاه زاده امیر میدان ها
      مثل عباس مرد طوفان ها

      نفس دشت ها بریده ز تو
      تند باد شگفت جولان ها

      كوه ها خاك پای تن تنه ات
      شاه بیتِ لبِ رجز خوان ها

      به علی رفته ای در اوج نبرد
      می زنی خنده بر پریشان ها

      زَهره ها را دریده ای یعنی
      هیچ كس نیست بین میدان ها

      از امیران كربلا هستی
      چقدر شكل مرتضی هستی

      گره ای تا زدی دو ابرو را
      به هم آمیختی تو شش سو را

      همگی قبر خویش را كندند
      تا كه دیدند تیغ و بازو را

      تیغ رقصید و آسمان بشنید
      ضربه ات را صدای هوهو را

      طپش قلب خیمه ها آمد
      تا گشودی سپاه گیسو را

      آمدی تا پس از عمو گیری
      پای محمل ركاب بانو را

      از مِیِ عشق باده ای داریم
      وه چه ارباب زاده ای داریم!

      روشنی های آسمان حسین
      ای نشانیِ بی نشان حسین

      روی چشم تو ابروان پدر
      روی دوش تو گیسوان حسین

      آه! داوود حضرت ارباب
      ای اذان گوی كاروان حسین

      بعد آوای دلنشین تو بود
      نوبت گفتن اذان حسین

      قُوَت زانوان بابایی
      ای مسیحاترین جوان حسین

      مادرت هیچ، بین بهت حرم
      رفتنت می برد توان حسین

      از نگاهت عزیز زهرا سوخت
      رفتی از رفتن تو لیلا سوخت

**********************

      سید رضا مؤید

      ای رخ تو مطلع الانوار حُسن
      خال لبت نقطه ی پرگار حُسن

      بزم وفا را رخ ماه تو شمع
      خوبی خوبان جهان در تو جمع

      ای شجر علم و حیا را ثمر
      وی پسر شیر خدا را پسر

      اشبه مخلوق به پیغمبری
      یوسف لیلا علیِ اکبری

      آینه ی صبر و کمال حسین
      نور دل فاطمه را نور عین

      خِلقت و خُلقت چو رسول انام
      تربیت آموخته از دو امام

      قافله سالار شهادت حسین
      روح مناجات و عبادت حسین

      گفت نظر بر رخ اکبر کنم
      یاد چو از روی پیمبر کنم

      پاک تر از جان ملک جان توست
      خون خدا در رگ و شریان توست

      نخل وجودت به کرم بارور
      قصه ی حُسنت همه جا مشتهر

      شاخ و بُنَت از شجر طیّبات
      برگ و برت معدلت و مکرمات

      حضرت سجاد امام اُمم
      گفت فدایت پدر و مادرم

      هر که تو را مدح و ثنا گفته است
      دُرّ سخن در صِفتت سُفته است

      بعد حسین آن به دو عالم امام
      بر تو فرستاده درود و سلام

      باغ شرف از نفست گل کند
      عشق به نام تو توسل کند

      حُسن حَسن آیه ی زیبایی ات
      علم علی شاهد دانایی ات

      هر که بدید آن رخ چون ماه را
      کرد زیارت نبی الله را

      گوهر پرورده ی دریای عشق
      یوسف و بازار تو صحرای عشق 

      فاطمیان را تو شکوه ابد
      هاشمیان را تو گل سر سبد

      آینه ی لم یزلی یا علی
      جان حسین بن علی یا علی

      صبح قیامت اثر کربلا
      روز وفا روز شهادت بلا

      چون ورق سرخ سحر باز شد
      با نفس گرم تو آغاز شد

      خواست مؤذن که صلا بر دهد
      نغمه ی تکبیر اذان سر دهد

      گفت حسینش بنشین مرحبا
      ای پسرم خیز علی جان بیا

      خیز و تو امروز اذان ساز کن
      دفتر ایثار مرا باز کن

      وه که اذان تو در آن جا چه کرد!
      با دل ذریه ی زهرا چه کرد

      لیلی حُسن قدمت مست ناز
      اهل نظر را نظرت کارساز

      خلقت تو نورٌ علی نور شد
      یک نظرت بارقه ی طور شد

      بود عصایی که به دست کلیم
      با همه اعجاز کریم و رحیم

      شاخه ای از نخله ی طور تو بود
      و آن ید بیضاش ز نور تو بود

      طور مناجات تو شمشیر بود
      و آن شجر طور تو از تیر بود

      ای لبت از مُهر عطش داغ تر
      وز عرق شرم رخت باغ تر

      جان تو پرورده ی جان حسین
      بر دهنت جای لبان حسین

      ای که تو را عشق زبردست کرد
      بوسه ی گرم پدرت مست کرد

      عرشی و گردیده نگون روی خاک
      جان جهان با بدن چاک چاک

      ای قلم از شرح کمالت خجل
      با تو فتاده است سر و کار دل

      قبله ی امید دلم روی توست
      کعبه ی شش گوشه ی من کوی توست

      ای شده مدفون به جوار پدر
      وی به حسین از همه نزدیک تر

      جلوه ی اخلاص سراپای توست
      زیر قدم های پدر جای توست

      ای سر من خاک قدم های تو
      مُهر دلم مِهر و تولای تو

      با نظر لطف ثنایم بخوان
      باز سوی کرببلایم بخوان

      ای به جگر گوشه ی زهرا جگر
      باز نگیری ز «مؤید» نظر

**********************

      علی اکبر لطیفیان

       دلم را هوای تو پر کرده است
       غم آشنای تو پر کرده است

       حسینیه و مسجد و دیر را
       نسیم دعای تو پر کرده است

       تو پیغمبری و بلاد مرا
       اذان صدای تو پر کرده است

       چه باکی ز گمراهی ام جاده را
       اگر ردّ پای تو پر کرده است

       هزاران سده می شود که خدا
       سبو را برای تو پر کرده است

       دلم را به گیسوی تو بسته اند
       به طاق دو ابروی تو بسته اند

       من از گیسوانت پریشان ترم
       ز چشم خراب تو ویران ترم

       تو از نور خورشید پیداتری
       من از نور مهتاب پنهان ترم

       کویرم ولی از کرامات تو
       من از عطر گل های باران، ترم

       تو لیلایی و بلکه لیلاترین
       من از آهوان تو حیران ترم

       اگر روی تو قبله گاه من است
       من از هر مسلمان مسلمان ترم

       تو موسایی و رود نیلت منم
       شرار غمی و خلیلت منم  

       فدای دو چشمان شهلایتان
       به قربان این قدّ و بالایتان

       مگر از کدامین جهت آمدی
       مَلَک می چکد از سراپایتان

       نگاه تو کرده است مجنونمان
       خدای تو کرده است لیلایتان

       اسیران زلف تو را چاره نیست
       به قربان طرح معمایتان

       تو آنی که روح القدس می شود
       گدای نسیم نفس هایتان

       جمال تو پیغمبر اکرمی ست
       اسیری زلف تو هم عالمی ست

       تو در سینه ی ما حرم می زنی
       برای دلم حرف غم می زنی

      تو آنی که در قله ی ماذنه
       قدم می زنی و علم می زنی

       سحر با اذان سحرگاهیت
       سکوت دلم را به هم می زنی

       تو در محضر ماه ام البنین
       ادب می کنی حرف کم می زنی

       نبودی اگر نامی از گُل نبود
       ترنم نبود و تغزل نبود

       تو شه زاده ای و علی اکبری
       علی اکبری یا که پیغمبری؟!

       درِ خانه ات ازدحام گداست
       ولی خم به ابرو نمی آوری

       تو آنی که در بین گهواره ات
       به نازی دل عمه را می بری

       مرا از مناجات شب بهتر است
       دو رکعت نماز علی اکبری

       برای اذان گفتن کربلا
       تو از هر کسِ دیگری بهتری

       نمازت نیاز شب کربلاست
       گرفتار تو زینب کربلاست

       خدایی ترین جلوهٔ بی نیاز
       موذن ترینِ زمینِ حجاز

       غلامی کوی تو را کرده ام
       اگر آبرومندم و سرفراز

       ندیدم در این کوچه های کَرم
       کسی را شبیه تو مهمان نواز

       کنار خرابات گهواره ات
       اذانی بگو تا بخوانم نماز

       بیا از بقایای خاکسترم
       حسینیّه ی ام لیلا بساز

       مرا تا بهشت نگاهت ببر
       به پابوسی قتلگاهت ببر

       مرا وصل دریا شدن بهتر است
       گرفتار لیلا شدن بهتر است

       کنار حریم کریمانه ات
       مرا مردن از پا شدن بهتر است

       به پای رکاب تو له له زدن
       مرا از مسیحا شدن بهتر است

       تو ممسوس حقّی و جذب خدا
       تو را ارباً اربا شدن بهتر است

       فراقت توان پدر را گرفت
       کنار تو پس تا شدن بهتر است

**********************

      غلامرضا سازگار

      تعالی الله مبارک باد لیلا
      لبت خندان و قلبت شاد لیلا

      علی آورده ای یا حیّ سرمد 
      تو را امشب محمد داد، لیلا

      گلی آورده ای کز نکهت او
      بهشت وحی شد آباد، لیلا

      پدر تا دیده ماه عارضش را
      به یاد جدّ خود افتاد، لیلا

      همانند گل یاس تو در باغ
      ندارد باغبانی یاد، لیلا

      گلت از چشم ثارالله دل برد
      چو از هم چشم خود بگشاد لیلا

      اگر پیش جمالش سر برآرد
      دهد گل آبرو بر باد، لیلا

      بهشت وحی را آباد کردی
      حسین ابن علی را شاد کردی

      به بحر نور گوهر آفریدند
      برای ماه اختر آفریدند

      ولیّ الله اکبر را دوباره
      ولیّ الله دیگر آفریدند

      به خلق و خُلق و خو الله اکبر
      ز سر تا پا پیمبر آفریدند

      ز هر چه وصف او گفتیم و گفتند
      هزاران بار بهتر آفریدند

      محمد را علی دادند امشب
      ز حیدر باز حیدر آفریدند

      تنی زیباتر از جان مجسّم
      بگو روح مصوّر آفریدند

      مبارک باد بر فرزند کوثر
      گمانم باز کوثر آفریدند

      بهشت وحی دارد یاس دیگر
      و یا ام البنین عباس  دیگر  

      حیات عشق جوشد از دهانش
      دعای نور جاری بر زبانش

      بهار وحی دارد باغ حسنش
      خداوندا نگهدار از خزانش

      ز مهد ناز بیند کربلا را
      که در تن می زند پر مرغ جانش

      همای قلۀ عشق است این طفل
      که آغوش حسین است آشیانش

      ربوده با نگاه اول خویش
      دل از عباس چشم مهربانش

      خدا داند که می نازند بر او
      رسول الله و کل خاندانش

      کلام الله در لب های شیرین
      سلام الله از نسل جوانش

      ز میلادش گرفته تا شهادت
      بود هر لحظه عمرش یک ولادت

      حیات عشق مرهون دم اوست
      دل عالم خریدار غم اوست

      شهادت، عشق، ایمان، عزم، ایثار
      روایات کتاب محکم اوست

      به هر زخم تنش در راه جانان
      همانا زخم دیگر مرهم اوست

      حسین ابن علی باید بگوید
      ثنایش را، که مدح ما کم اوست

      نماز عشق را گر قبله پرسی
      همان محراب ابروی خم اوست

      نیازی نیست بر آب فراتش
      که چشم خلق عالم زمزم اوست

      اگر چه دور افتادم ز کویش
      دلم سرگرم سیر عالم اوست

      مزارش شهر دل را زیب و زین است
      زیارت نامه اش قلب حسین است

      الا ای سر به سر آیت در آیت
      جمالت ماه خورشید ولایت

      تمام آیه های نور دارند
      ز خط و خال و ابرویت حکایت

      قدت طوبی، لبت کوثر، دلت بحر
      گل رویت بهشت بی نهایت

      تویی منصوص در ذات خداوند
      ز لب های حسین است این روایت

      تو را باید به اوج تشنه کامی
      کند پیغمبر اکرم  سقایت

      کند بهر شفاعت روز محشر
      همان رخسار خونینت کفایت

      کلامت، جذبه ات، راهت، نگاهت
      هدایت، در هدایت، در هدایت

      فدایت گردم ای چشم الهی
      به میثم کن نگاهی گاه گاهی

**********************

      قاسم صرافان

      می‌آیی و لیلا شده مجنون عطر و بوی تو
      دستی به رویت می‌کشد، یک دست بر گیسوی تو

      نه بر نمی‌دارد کسی یک لحظه چشم از روی تو
      یک چشم زینب بر حسین آن چشم دیگر سوی تو

      هم باده نوش کوثری، هم مست از جام علی
      باز، ای محمد! می‌رسی، این بار با نام علی

      یا رب و یارب ساغرت، یا حق و یا حق باده‌ات
      از مستی لب‌های تو میخانه شد سجاده‌ات

      یک دم علی گل می‌کند در آن لباس ساده‌ات
      یک دم محمد می‌رسد با زلف تاب افتاده‌ات

      می‌آید از در مصطفی امشب که مستم با علی!
      حالا که تو هر دو شدی پس یا محمد! یا علی!

      تسبیح زیبایت دل روح الامین را می‌برد
      آن قد و بالایت دل اهل زمین را می‌برد

      ناز قدم هایت دل سلطان دین را می‌برد
      موج نگاهت کشتی اهل یقین را می‌برد  

      غرقند قایق‌های ما در بهت اقیانوس تو
      بال ملک می‌سوزد از «یا نور و یا قدوس» تو

      وقتی رجز خوان می‌شوی، انگار حیدر می‌رسد
      یک لافتای دیگر از نسل علی سر می‌رسد

      ای نسخه دوم! ـ که با اصلش برابر می‌رسد ـ
      پیش تو می‌لرزد زمین، گویی که محشر می‌رسد

      صف می‌کشد یک شهر تا شاید تماشایت کند
      مه می‌رسد تا یک نظر در صبح سیمایت کند

      شهزاده! دل را می‌بری از شهر با یک گوشه لب
      ای مرد! تو یا یوسفی یا احمدی،  یا للعجب!

      چشم انتظارت کوچه‌ها، ای ماه زیبای عرب!
      صبح یتیمان می‌رسد تا می‌رسی تو نیمه شب

      دستان تو میراثی ست از دست کریم مجتبی
      اصلاً تو گلچینی شدی از گلشن آل عبا

      تا پرده‌های خیمه را ماه جوان وا می‌کنی
      هم دشمن و هم دوست را غرق تماشا می‌کنی

      با شرم و خواهش یک نظر در چشم بابا می‌کنی
      از او چه می‌خواهی؟ چرا این پا و آن پا می‌کنی؟

      ای کربلایی این تو و این لحظه‌ی دلخواه تو
      ای شیر مست هاشمی این جاست جولانگاه تو

      می‌خواستت در خاک و خون اصلاً خدای کربلا
      اصلاً سرشتت از گِلی خونین برای کربلا

      تا باز باشی بهترین، در روضه‌های کربلا
      اما در این توفان امان از ناخدای کربلا

      با خواهش چشمان تو تا اذن میدان می‌دهد
      با رفتنت آرام جان! دارد پدر جان می‌دهد

**********************

      قاسم نعمتی
      
      دل حرم می شود سحرگاهی
      که شود صحن دیده تر گاهی

 &nb

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: